Yep, je hebt de titel goed gelezen. Ik kan nog steeds niet echt geloven dat ik de gene ben die dit nu schrijft en dat dit mij overkomen is. Alles ging zo goed, ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken, ik was afgestudeerd, het kon niet beter. En ineens stortte toch zomaar alles in.

Ik zat thuis wat foto’s te bewerken in Lightroom. Niets aan de hand. Maar ineens schiet er iets fout. Ik voel zenuwen razen door mijn lijf. Meer zenuwen dan ik ooit gevoeld heb. Mijn hartslag schiet omhoog naar een snelheid waar ik direct duizelig van word. Het bonst zo hard dat het lijkt alsof ik een hartaanval heb. Ik word licht in mijn hoofd, ik krijg geen lucht meer, mijn voeten en handen beginnen te tintelen en ik ben bang dat ik flauw ga vallen. Zenuwen maken plaats voor blinde paniek en mijn hele lichaam trilt en bonst en suist en ik weet niet meer wat te doen. Ik heb mijn gedachten niet meer onder controle. Ik heb het gevoel dat ik dood ga.

Gelukkig ging ik niet dood. En was er lichamelijk ook niet eens iets mis met mij. Wat me gebeurde was een flinke paniekaanval. Een paniekaanval die uit het niets mijn ‘het-gaat-prima-lekker-druk!-leventje’ veranderde in een puinhoop.

Een burn out

Inmiddels is dit al een aantal weken geleden. Mijn huisarts stelde vrij snel de diagnose burnout, wat later door een psychologe bevestigd werd. Mijn lichaam is op, allerlei lichamelijke klachten die ik  heb genegeerd hebben me geprobeerd te waarschuwen.  Ik heb al maanden lang geprobeerd mezelf wijs te maken dat het goed met me ging waardoor ik mezelf voorbij ben gelopen.

Ik weet niet precies hoe en wanneer het is fout gegaan. Ik ben een perfectionist en vraag veel van mezelf, doe altijd alles op 200% en neem met minder geen genoegen. De druk die ik voelde vanuit mijn omgeving, maar dus vooral vanuit mijzelf, is waarschijnlijk opgebouwd en uiteindelijk te veel geworden. Ik kan dan ook echt niemand de schuld geven voor wat er nu gebeurt is, behalve mezelf.

Hoe het gaat

Hoe ik me voel is lastig uit te leggen, maar ik durf wel te zeggen dat het gewoon niet zo goed met mij gaat. Soms word ik wakker met paniek, ben ik misselijk of zo bang dat ik moet overgeven, soms ben ik moe en wil ik gewoon slapen, soms kan ik niet meer helder denken en maak ik van alles een puinhoop en soms voel ik me ineens geweldig en wil ik direct weer aan de slag gaan. Het gaat met ups en downs.

Ik heb lange tijd geprobeerd tóch nog door te werken omdat ik niets wilde afzeggen, maar nu ‘mag’ ik echt niets meer doen. Verplicht vrij nemen en niet werken is iets wat ik moeilijk vind. Naar mezelf (want dit is ‘mijn’ ding en wat ben/heb ik zonder fotografie?), maar ook naar jullie/mijn klanten toe. Zoals sommigen van jullie gemerkt hebben heb ik veel af moeten zeggen en dat vond ik echt verschrikkelijk om te doen. Het voelt als falen en alsof ik iedereen teleurstel. Ik heb zelf altijd gezegd dat ik me niet kan voorstellen een bruiloft af te zeggen, en dat het ook doorgaat als ik ziek ben of als het niet zo goed met mij gaat. Helaas moest ik deze keuze nu echt maken voor mijn gezondheid en moet ik nu de tijd nemen om hiervan te herstellen. Hoe lang dat gaat duren weet niemand, maar ik moet rekening houden met een paar maanden.

Waarom schrijf ik dit artikel?

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel durfde te plaatsen, want ik schaam me hiervoor. Dat ik het niet kan, dat het niet lukt en dat anderen het allemaal wel kunnen. Want op sociale media zie je altijd hoe happy en succesvol iedereen is. Je ziet fotografen 30 bruiloften per jaar fotograferen, je ziet fotografen die 4 shoots per dag doen met allerlei perfecte foto’s, je ziet fotografen die hun mail beloven binnen 12 uur te beantwoorden, je ziet fotografen die roepen hoe ongelooflijk gelukkig ze elke dag zijn met hun baan. Je ziet fotografen die beter/succesvoller/gelukkiger zijn dan jij.

Maar is dat wel zo? Nee, waarschijnlijk dus niet. Ik heb deze hele maand van alles gepost op mijn Facebook. Dat ik een bruiloft fotografeerde, dat ik macro foto’s had gemaakt, dat het yay weer vrijdag was, alles happy en in orde. Maar wat jullie niet wisten is dat ik toen al thuis zat met paniekaanvallen, niet eens op mijn telefoon durfde te kijken, sommige dagen amper kon eten en al deze posts oudere foto’s waren die ik had ingepland om maar actief te blijven op mijn pagina. Ik heb dus óók mee gedaan met het perfecte social media plaatje.

Met dit artikel wil ik laten zien dat sommige dingen aan de buitenkant perfect lijken, maar dat dus niet altijd zijn. Het perfecte plaatje wat je ziet is niet altijd de werkelijkheid. Het is heeft dus ook totaal geen zin om je daarmee te vergelijken, want je vergelijkt jezelf met een droombeeld.

Het leven als fotograaf is niet perfect. Het is niet alleen maar leuk. Natuurlijk, soms doe je de gaafste dingen en mag je klanten ontzettend blij maken en maak je foto’s waar je onwijs trots op bent. Maar soms is het gewoon stom en soms is het zwaar. Soms lukt het allemaal niet en soms heb je lastige klanten en soms wil je het liefst gewoon verdwijnen en lekker een baantje zoeken in de supermarkt.

Dat iedereen alleen de positieve kanten laat zien, betekent niet dat die persoon het nooit eens moeilijk heeft. Niemand is perfect en niemand heeft het altijd leuk of voelt zich altijd goed.

Je bent niet alleen

Ik dacht dat ik de enige was van ál die fotografen die ik ken die dit ‘niet kon’. Tot ik alles op tafel gooide in een groepje andere fotografen en ineens andere meiden ook eerlijk durfden te zijn. Ik ben dus niet de enige. Absoluut niet, zelfs. Alleen niemand praat erover.

Met dit artikel wil ik anderen, die hier ook mee te maken hebben (gehad) laten zien dat je niet de enige bent. Inmiddels heeft bijna 1 op de 8 jongeren last van burn out klachten. Het overkomt zó veel mensen, maar nog steeds wordt er weinig over gepraat en word je niet altijd serieus genomen. Maar is het iets om je voor te schamen? Nee, eigenlijk niet.

En nu?

Tja. Dat weet ik ook niet. In overleg met een psycholoog zal ik op een gegeven moment mijn werk weer  gaan oppakken. Maar hoe en wanneer en wat ik dan wil gaan doen, dat weet ik niet. Daar kan ik nu ook niet echt goed over nadenken. Het enige wat ik wel weet is dat ik niet helemaal met fotografie wil stoppen. Het is zo’n groot deel van mij, het hoort bij mij!

Ik ben nu in elk geval de komende maanden dus niet zo actief als ik voorheen was. Misschien zullen er af en toe blogs verschijnen of andere projectjes, of misschien niet. Daar durf ik nog niet zo vele over te zeggen, ik bekijk per dag wat lukt en waar ik zin in heb. Ik ga in elk geval hard werken om te herstellen en dan hoop ik 2018 met een hele frisse start te kunnen beginnen.

Als ik nu dus af en toe geen berichten beantwoord, laat reageer of dingen niet helemaal lopen zoals het moest, dan weten jullie nu waarom. Ik hoop op jullie begrip, maar snap het ook wel als er geen begrip voor is. Wat ik het belangrijkst vind is dat ik wil laten zien dat ik niet de enige ben, dat niet altijd alles perfect is en dat dit je ook kan overkomen. En dat dat oké is, uiteindelijk. Het is nu even heel erg kut, maar hé, when you hit rock bottom, the only way is up 😉