Dames en heren. Ineens daalde het op mij neer. “Ik ga vandaag een nieuwe camera kopen”. Ik wilde al langer overstappen naar een fullframe. Toen kwam IJsland. ‘Het zou toch leuk zijn als ik met een fullframe naar IJsland kan’, dacht ik. Toen kwamen de Canon kortingsacties. ‘Het zou toch leuk zijn als ik hem met 90 euro cashback kan kopen’, dacht ik. Dus in januari, de laatste maand van de kortingsactie, moest het maar gebeuren. Maar toen dacht ik ineens ‘Als ik hem in januari toch ga kopen, en ik heb het geld nu, WAAROM DAN NIET NU?’. En zo kwam het dat er ineens een Canon 6D op mijn tafel ligt.
EN HIJ IS GEWELDIG. Echt. Mijn 650D was mijn maatje, mijn vriendje. Maar nu heb ik een man in huis. Hij is groter, zwaarder, mooier, beter, geweldiger. Het is gewoon so. much. camera.

Hij is echt veel groter dan ik had gedacht. Ik voel me eigenlijk te klein voor de camera, hij lijkt echt voor mannenhanden gemaakt te zijn, dus dat is even wennen. Ook moet ik weer goed voelen hoe ik alle knopjes kan vinden tijdens het fotografen zonder telkens te moeten kijken.

Ik kijk nu ook niet meer naar het LCD scherm op de achterkant, maar bovenop voor de instellingen. Heel gek is dat, alsof ik ‘blind’ moet fotograferen, terwijl ik natuurlijk gewoon nog een schermpje heb, maar dan anders.

Het klik geluid is anders. Zachter, mooier. Onopvallender.

Het beeld in de zoeker is HUGE. Het voelt alsof ik naar een bioscoop scherm kijk zo groot vergeleken met mijn crop camera.

Jongens, ik ben verliefd! Vanmiddag ga ik test foto’s maken en een blogpost daarover zal volgen, met de verschillen tussen mijn 650D en de 6D.